|
Mont
Buet Uczestnicy:
przewodnik - Didier Caudoux (nauczyciel z Francji), jego przyjaciel Franck
(jezuita z Francji), Robert (jezuita z Polski) i ja. |
|
Mieliśmy wielkie pragnienie przeżyć
uroczystość Wszystkich Świętych w górach, polecając Bogu tych, dla
których góry pozostaną na zawsze także cmentarzem. Niestety, warunki
klimatyczne przymusiły nas do tego, aby zrealizować nasze plany dzień
wcześniej. Prognoza pogody informowała, że deszcz, chmury i silny wiatr
rozpoczną się popołudniu 30 października. A 1 listopada - śnieg, śnieg
i jeszcze raz śnieg. |
 |
 |
|
Najedzeni wyruszamy w dalszą drogę. Nadrobiliśmy już pół godziny wobec planu. Wspinamy się dalej w oddali widać już szczyt. Olbrzymia, masywna góra. Dziś, jeszcze nie ma na niej śniegu, ale jutro będzie tu biało. |
 |
 |
|
Minęło południe. Wszystko wskazuje na to, że na szczyt dojdziemy na godzinę 13. Franck po drodze zostawił cały plecak, tempo było trochę za szybkie na jego kondycję. On jest długodystansowcem, a nie sprinterem. Pojawiły się już piękne widoki. Aż w końcu o godz. 12.30 zobaczyliśmy piękny szczyt Mont Blanc. Od razu zrobiliśmy zdjęcie, bo może się okazać, że za chwilę zostanie przykryty chmurami. |
 |
 |
|
Wspinamy się dalej. Tempo jest tak duże, że Didier wziął Francka na hol. O godz. 13.10 jesteśmy na szczycie... A na szczycie przepiękny widok na panoramę wszystkich najwyższych szczytów Masywu Mont Blanc. |
 |
 |
|
Nie mogliśmy za długo być na szczycie, ponieważ wiatr zamrażał dłonie. Poza tym, mieliśmy świadomość, że schodzić trzeba jak najszybciej, zanim spadnie deszcz. Razem z nami schodziły też ze szczytów zwierzęta. |
 |
 |
 |
 |
|
Po 20 minutach, od czasu gdy zaczęliśmy schodzić ze szczytu, Mont Blanc był już cały w chmurach. Po godzinie schodzenia - nasz dzisiejszy szczyt też nie był już widoczny (widać to na zdjęciu powyżej). Od tego momentu schodząc na dół, właściwie uciekaliśmy przed deszczem i chmurami. Dopiero pół godziny przed dojściem do samochodu dogonił nas deszcz, ale to już nie było niebezpieczne. Pozwoliliśmy sobie nawet na wejście "pod wodospad", który jest atrakcją turystyczną w pobliżu naszego parkingu. Wyszło nawet fajne zdjęcie - bez lampy (umieszczam je bez obróbki komputerowej). |
 |
|
Po skończonej wyprawie, zjedliśmy kolację i odprawiliśmy Mszę świętą.
Następnie podjęliśmy decyzję, że nie nocujemy na miejscu, ale wracamy
do domu, do Paryża. Przed nami było jeszcze 650 km jazdy. W domu byliśmy
o godz. 2 w nocy. Byłem tak zmęczony, że spałem prawie do południa.
:) |
 |